Hey, leuk da'k je spreek!?

Dat was hem dan weer, die eerste week. Daarnet weer een Hubba Bubba-achtig broodje met een zweterige plak kaas naar binnen gekeild en momenteel voert het aanstalten maken weer de boventoon. De kamer ruikt naar urine, maar het zou ook zomaar een heerlijk gerecht kunnen zijn. Er is dagelijks sprake van een zoete inval van mensen die in ons hok even wat komen lenen, hun hart komen luchten, gedag komen zeggen of een duit in het passiviteitszakje komen doen. Het is hier knus. We voelen ons thuis.

Momenten van complete madness, het rugzaktoeristje uithangen en urenlang bederven op het strand wisselen elkander in willekeurig tempo af. Gisteren was zo'n stranddagje. Eigenlijk geen moer gedaan, maar het was gewoon uitermate knus. Achteraf werd er voor ons gekookt door een psychologe uit Utrecht en een knettergekke lesbo uit Australië. Daar zaten we dan als twee brave boyo's, enkel het kaarslicht ontbrak.

Een dag eerder hebben we "the Jesus thing" bezocht, maar deze had het spijtig genoeg te druk met wolken tellen. Daarna nog even onze middelmatigste Snoop Dogg impressie gedaan op de Escadaria Selarón. Kapot waren we, en er leek weinig of niks meer in het vat te zitten. Het is dan toch mooi om 's nachts opeens vergezeld te worden door Marcelo, een eenzame schilder. De beste man zit hier al tachtig dagen en spreekt 14 woorden Engels. We troffen hem voor de zoveelste keer aan de bar waar hij melancholisch naar een glas wodka zat te loeren. Twintig minuten later zaten we met zijn drieën naar porno te kijken, Marcelo lurkend aan een vochtig jointje dat hij net met zijn eeltklauwen in elkaar had geboetseerd. Je had er bij moeten zijn enzo...

Op vrijdag zijn we met het hostel naar Lapa gegaan, "the place to be" als het om feestjes gaat. Tot 12 uur waren de Caipirinha's gratis, dus die haalden we telkens per kruiwagen. Laten we zeggen dat we aan het einde van de rit niet geheel nuchter meer waren. Om 6:00 zaten Sjoerd en ik in de taxi terug naar Copacabana omdat we de afgesproken tijd (2:30) bij het meeting point volledig hadden gemist. Mooi momentje nog in de taxi, toen ik uit het raampje willekeurig naar mensen begon te schreeuwen. Eén vrouw, het had ook een omgebouwde man kunnen zijn, was zo lief antwoord te geven. Ze/hij tilde haar/zijn shirt op en gooide haar/zijn (nep)borsten de taxi in. De chauffeur kreeg een rolberoerte en trapte het gas vol in. Je kunt je wellicht voorstellen dat onze lachspieren die nacht geen vrijaf hebben gekregen.

Oh ja, er moet ook nog gewerkt worden. Zoals sommigen van jullie misschien wel hebben meegekregen is Seedorf momenteel geblesseerd en is er even geen tijd voor ons. Geen probleem, het gaat gebeuren, alleen wat later in de maand. We zitten hier toch nog 3,5 week. Donderdag is ons eerste interview met Robert Smits. Hij richtte in '88 een project op voor straatkinderen in Rio en hij zal ons dus vast wel het een en ander kunnen vertellen over de minder bedeelde kant van deze heerlijke stad. Een week later duiken we zelf de favela's in, maar dat is nog te ver weg om nu over te piekeren.

Wat zullen we vandaag eens doen. Gisteren waren we naar het strand, dus vandaag gaan we naar het...strand. Om 17:45 zit ik de chillruimte bij elkaar te schreeuwen tijdens Manchester City-Ajax en we zullen vast ook nog wat van de verkiezingen meesnoepen. Pilsje erbij. Daarna los in club Melt. En dan maar weer hopen dat we in het hostel wakker worden...