Afzien

Daar stonden we dan, vanochtend om 9:00 bij voetbalclub Botafogo. De taxichauffeur vond het nodig om via Peru te rijden, dus de knip moest er weer eens aan geloven. Eenmaal aangekomen, met een karig cola'tje in de hand, hebben we vier uur staan wachten op Clarence Seedorf. Twee dagen eerder hadden we nog te horen gekregen dat het aan ons gegarandeerde interview plots geen doorgang meer zou vinden. Clarence, of Clerremans zoals wij hem mogen noemen, moet zich momenteel concentreren op zijn club, luidde de reden. Dus een maand terug mocht hij nog steevast een uur te laat komen en elk weekend coke snuiven in club 'Caipirinha'?? Toch merkwaardig. Maar goed, daar kwam zijn bolide aantuffen, en het raampje ging tergend langzaam naar beneden. Een stel Braziliaanse koters, die hem Sééduhf noemden, lieten een kiekje met hem nemen. Sjoerd, routinier die hij is, nam het voortouw. "Clarence, Clarence, we moeten je wat vragen." Ik stond nog even beduusd voor me uit te staren, maar nam toen het stokje van de rasreporter over. Met Sint Bernard ogen deed ik een beroep op het geweten van de profvoetballer. Hij hoorde het verhaal aan en verwees ons, zoals verwacht, door naar zijn management. Hetzelfde management dat ons van de één op de andere dag beroofde van ons kostbare interview. Hij gaf ons nog een duimpje en sjeesde met piepende banden weg. Wij schatten onze kansen nu nog in op 1 procent, maar we kunnen in ieder geval zeggen dat het echt niet aan ons heeft gelegen.

Oh ja, de laatste blog is al weer een tijdje terug, dus even een update. We liggen nu op de kamer met twee Italianen. Eén daarvan is een normale vent, de ander is een soort Sméagol, je weet wel die beschimmelde hobbit uit Lord of the Rings. Hij loert de hele dag door naar je, als een ratje, een ratje dat langzaamaan een plan bedenkt om je ten val te brengen. Vannacht heeft hij er hoogstpersoonlijk voor gezorgd dat Sjoerd geen oog heeft dicht gedaan. Dit deed hij door bijvoorbeeld een uur lang, liggend, aan een appel te knagen. In bed. Is dat normaal? Toen de appel op was maakte hij mij wakker om te vragen waar zijn fotocamera lag. Hoe de fuck moet ik dat weten? Laat me slapen ofzo. Met intervallen van vijf minuten bekeek hij af en toe 2-3 foto's, alvorens hij de camera weer weglegde, om dit tafereel even later dus weer te herhalen. Vanavond zullen de rollen omgedraaid zijn. We gaan straks de stad in en wij zijn niet van plan om te gaan fluisteren als we om 6 uur 's ochtends de deur intrappen.

Verder: veel feestjes, waaronder eentje op een boot. Ik geloof dat het heel vet was, ik weet de helft niet meer, maandag herkansing. Tijdens een feestje in Lapa heeft onze (met zijn geaardheid in de knoop zittende) hostelmedewerker/eindbaas/partyganger Dunne zijn gerief laten zien aan twee Utrechtse meiskes. Natuurlijk is dat walgelijk en onverantwoord. Natuurlijk hebben we gehuild van het lachen. Ook was er een samba-event in een enorme, verlichte hal. Echt uitgaan kan je het niet noemen, maar het was toch wel eens verfrissend om iedereen in vol TL-licht naar de ratten te zien gaan. Er liepen zelfs vrouwtjes en mannetjes tussen die de honderd al gepasseerd waren. Freakshow!

Ook hebben we tussen iets van 60 kinderen gestaan, die voor ons neus crack aan het roken waren. Op die manier wordt het wel heel lastig om een stichting als Jantje Beton nog heel serieus te nemen. Vervolgens de favela's in gedoken en een lekkere bak koffie gehad bij een gezin bestaande uit 16 personen, in een 'woning' van een paar vierkante meter. Aanstaande maandag gaan we wederom de armoedigere delen van Rio bezoeken, wellicht even handjes schudden met wat bewapende drugsbaronnen, wie kent het niet.

Het is trouwens niet allemaal pais en vree. Het weer is wisselvallig, de laatste dagen regen en een chronisch gebrek aan zon. De wachtrijen, zowel in de supermarkt als bij een zebrapad, zijn hoogst irritant. In de winkels sta je met 1 klant voor je letterlijk twintig minuten te wachten tot je met je spulletjes buiten staat. Het personeel staat schaamteloos te socializen met elkander of ze gaan met z'n drieën random de kassa lopen poetsen, terwijl jij toekijkt. Het eten is hier ook zeer wisselvallig. De ontbijtjes van het hostel bestaan vaak uit een slijmerige hotdog, modderige koffie, een glas sap wat naar handzeep smaakt en een melig stuk fruit. We eten het voor de grap vaak toch op. En het verkeer dus, wat een hysterisch gedoe is dat zeg. De lijnen op de (immens slechte) wegen staan er voor niks, want iedereen doet maar wat. Last-minute beslissingen, voor elkaar duiken zonder richting aan te geven, en non-stop getoeter. Ergens kan ik dit ook wel weer keihard waarderen, vooral omdat ik hier geen auto hoef te rijden.

Woensdag James Bond gezien, keihard van genoten. Aanstaande zondag gaan we voor de vorm nog even een city-tour doen, wat inhoudt dat je 10 uur lang in een bus ligt te ronken en na afloop een sparerib in je mik mag douwen. Gaan we Rio nog uit? Het plan speelt wel, maar ik ken ons inmiddels wel een beetje. Dus dat, lieve kijkbuiskinderen, horen jullie volgende keer. Daahaag daag daahaa....aaag!?1